Lina Berivan’ın Mayıs 2019’da dergimiz için yazdığı bu yazıyı İngilizce ve Türkçe olarak sizler ile paylaşıyoruz. | We share this article written by Lina Berivan for our magazine in May 2019, in English and Turkish.
On Women and Armed Struggle
“When the multitude today moults, roars like the ocean, and is ready to die, the Commune will rise again. We will return multitude without number, we will come by all roads. We will come shaking hands, death will carry the banner. The black flag veil of blood and purple will blossom under the flaming sky.
Louise Michel. Prisoners’ song. Paris. May 1871.”
To fight. To fight is something that every woman experiences throughout her life, in one way or another, the condemnation of patriarchy and capitalism, points out to us, as an objective for abuse, oppression and punishment. There is no escape route, our condition and body, the years and centuries in which we have been classified as objects, mark life and the way for all of us.
The resistance to this slavery is historical and millenary, and in this world there is not a woman who has not felt the weight of sexism in her being. For this reason, I dare say, every woman has experienced times of struggle and resistance. Sometimes unconsciously, sometimes making decisions, sometimes alone or with the support of others, sometimes with fear and sometimes determined and full of courage.
In the old Natural Society, women were the center of life. Thus being the role that influenced the clan with wisdom and advice, with protection and care. She had the gift of care and the knowledge to heal and safeguard family and close members. The man banished the woman, annihilating her autonomy, stealing her knowledge and imposing force and authority, the man shaped the stigmatization and slavery of the woman in body and soul, without giving space to the free relationship between human beings. Women’s lives have been condemned to the present day. The development of history has perpetuated this condition, and the oppression of women is a problem that crosses borders, does not understand one of colors or religions, transcends ages and cultures. That is why unity and action to confront this immense enemy will be the necessary tools to be victorious in this struggle.
Every woman receives double oppression, for being a woman and its added characteristics. Being black, working-class, fat, sick, old, foreign, single mother, homosexual, widow… The bourgeois and capitalist society will look for any definition to make our oppression more extensive and incessant. I am one of those who believe that from the moment that oppression exists, there is resistance. Precisely, this I consider to be a characteristic of women, to resist. But resistance is not enough if it is not organized in an active, constant and committed way. We can never dream of being free, when there are other women in the world who remain prisoners of their husbands, their children, of religions that annihilate them as human beings and put a price on their lives, while prisons are filled with poor women, while women continue to be enslaved with labor sentences, patronized by the bourgeois and capitalist medical system, forced to desire a life that we never choose and fit into stereotypes of femininity, which only make us more submissive to men and the system.
There have always been women who organized and conspired against power, although perhaps they could not be visible. There were always those who tried to confront and destroy capitalism and its allies. In these attempts at freedom, women organized themselves, sometimes together with their comrades and sometimes in autonomous structures. Sexism also emerges among our comrades, that is why the non-mixed, autonomous structures, spaces of struggle created by and for women, have become at the international level the indispensable tool of combat to advance and create bonds of solidarity and coordinated action in all parts of the world. If the women of Chiapas, Mexico, Indonesia, Russia, those of the Spanish civil war, Kurdistan, the Paris Commune, etc. had not organized among themselves, the history of resistance would be different. In the Zapatistas, the CNT-FAI Militia, the anarchists of Russia, the women of the resistance in Palestine, the indigens in Mexico and the Mapuches, the women from PKK (Party of the Workers of Kurdistan), women in informal way organized, we find our referents for the present and to be able to speak about the importance of the armed struggle and the role of women in this war, called life. Without forgetting that one of the main objectives of our struggle is the struggle for a free and dignified life.
What good is life if it cannot be lived immersed in our own decisions? At any time in history, the most precious value, self-defense, happens and flourishes. Not as an abstract concept, but as part of the survival and defence of collective life, which encompasses nature, territory, the power to define ourselves and the construction of a future for future generations.
Armed struggle and self-defence
On the path of struggle against state and authority, repression and punishment of all ages, women took giant steps to defend free, happy life, and I can say that to this day, the organization among us and the firm decision to fight does honor to those who fell for freedom. They became hope for those of us who are neither dead, nor do we intend to surrender. The liberation of women means the liberation of society, the role that we provide marks daily life in any corner of this world, so that the destruction of the culture of “sexual-object,” commodity and slave, will take a further step not only women, but society immersed in capitalism.
And this is when the need to take up arms arises as a logical and necessary step on the road to our liberation. By taking up arms, I mean taking up arms taking into account the characteristics and possibilities of home territory. This struggle is aimed at building structures outside the states, that is why it is an internationalist struggle. All those women who prepared for social war, the women in the mountains of Kurdistan, those who join the Women’s Defense Units YPJ in the liberated territory of Rojava, the Mapuches who learned from childhood to shoot and build barricades, the Zapatistas who carry their rifles defending towns and mountains, those who learn how to make devices and explosives in any city to attack peaceful European societies, those who clandestinely learn how to use a gun to rob banks and defend themselves against police abuses, those who teach other colleagues how to use AK-47. Our own defense and how we organize ourselves is completely out of the logic and morals of how men do it. Our bases and foundations come from the historical and ancestral traditions based on communalism, free living, horizontal relationships and the firm and strong conviction to liberate every woman, every girl, old woman and teenager. For these reasons, if there is something special that characterizes us is the solidarity and recognition of the same enemy. If there is one thing that all those who support the armed struggles have in common, it is the strength and courage that we develop from the moment we are born, being able to build our own strategies and tools for life and struggle, which, after all, is the same. We do not need the protection or the paternalism of our comrades, we organize ourselves autonomous to them, understanding that paths by the same objective.
Our way of understanding our steps begins with ourselves and our decisions. It will never be more important to take up a weapon if our hearts and minds are not accompanied by a process of change. A process of change aimed at building us as revolutionary women, understanding the influence that capitalism has had on us and going deep into our personalities to change patriarchal and individualistic behaviors. To be aware, that the most important struggle must be within us, and with our actions we can recognize our value that pushes us to always walk forward and not to reproduce systemic attitudes with other women.
This is our history, the armed struggle, it is legitimate and part of our path because this is how the development of the oppressors and the oppressed takes place. We have the strong conviction that it is in the internationalist support and the use of self-defense that we can get to participate and contribute to other women’s struggles, everywhere in this world.
There is no history without bloodshed, no revolts without the costly price of the death of women comrades, jail sentences or escapes into hiding. To lose only one of us is to pay a very high price. In this way, historical memory influences women’s movements around the world, and is an indispensable part of the history of each of us.
Thus the memory of the acts of those who have fallen for freedom or of those who are or were locked up in the prisons of capitalism, is the gasoline that nourishes our desires to see societies and totalitarian systems burn.
In ethnic and cultural diversity, we take refuge to extend local struggles against patriarchy and make them global. From this mixture, a strong front was born, of defense for dignity and free life for all of us. Joining other partners in their struggles, understanding them as common steps to defeat the enemy, gives us courage, and takes away the fear of dying far from where we were born. It is not where we were born that leads us to freedom, what leads us to freedom is to understand the struggle at the international level, understanding that each territory deserves to be liberated. If we opt for the armed struggle to defend ourselves as women, this means that we do not accept or want national borders. The self-determination of oppressed peoples is part of the processes of social insurrection, where we participate in solidarity with our sisters, defending oppressed cultures. The annihilation of societies and cultures, languages and traditions that do not enter into capitalist traditions, have always been part of the struggle for the emancipation of the people, led, though not always visible, by women.
The concept of self-defense has always belonged to the popular classes, to the oppressed, to whom we have had to respond to the blows of repression. That is why history gives us our side of self-defense as an indispensable part of our lives. We have not known any other way of living, so do not accept that opportunists take over its meaning and the sentimental content that self-defense has for us.
And it is there, where the popular revolts organized by the rebel sectors are part of the processes in which the participation of women has been extremely important to set benchmarks, act as liberating vanguard and lead the people to the path of liberation in a horizontal and collective manner. The armed struggle, in itself, is the beginning for the construction of a free and community life. Resuscitate and incorporate into our struggle, guerrilla tactics, organize ourselves in a structured, horizontal and communal way, adopt militia tactics, document ourselves politically and ideologically, organize training groups in the territories in which it is possible, etc… will be more steps for an international struggle. To build forts of defense in different parts and contexts, having as tools the solidarity and the exchange of analysis and tactics with the other distant comrades.
The struggle for women’s liberation will be with us at the front or it won’t be. In the same way that until we get a strong organization and cooperation with all organized women’s groups, we will not be able to reach all those that deserve to be free. We fight for an international women’s movement, for each one that fights, makes the others freer.
“No party can call itself revolutionary, if it fails to prepare for armed struggle. This is the way most effectively confront the reaccionaries in every step of the revolutionary process. Any disregard for this factor can only lead to missed revolutionary opportunities.
RAF. Red Army Fraction. Germany, 1972.”
Kadınlar ve Silahlı Mücadele Üzerine
“Bugün topluluk okyanus gibi kükrediğinde ve ölmeye hazır olduğunda, komün yeniden yükselecek. Sayısız kalabalığı dönüştüreceğiz, tüm yollardan geleceğiz. El sıkışarak geleceğiz, pankartı ölüm taşıyacak. Kan ve morun birbirine karıştığı siyah bayrak, yanan gökyüzünün altında çiçek açacak.”
(Louise Michel. Mahkumların Şarkısı. Paris. Mayıs 1871)
Mücadele etmek. Mücadele etmek, ataerki ve kapitalizme mahkum olmuş her kadının hayatı boyunca öyle ya da böyle deneyimlediği; suistimale, baskıya ve cezaya başkaldırıdır. Mücadeleden kaçış yolu yoktur, durumumuz ve bedenimiz, nesne olarak sınıflandırıldığımız yıllar ve yüzyıllar, hayatı ve bu yolu hepimiz için işaret eder.
Bu, köleliğe karşı direniş tarihseldir, bin yıllara dayanır; bu dünyada cinsiyetçiliğin yükünü hissetmeyen tek bir kadın yoktur. Bu nedenle, her kadının mücadele ve direniş zamanları geçirdiğini söylemeye cüret ediyorum. Kadınlar bazen bilinçsizce, bazen tek başına veya başkalarının desteğiyle, bazen korku ile bazen de kararlı ve cesaret dolu.
Eski doğal toplumlarda kadın yaşamın merkezindeydi. Bilgisi, önerisi ile klanın korunması ve sürekliliği açısından klan içerisinde belirleyici bir role sahipti. Ailesine bakmak ve ailesini, yakınlarını iyileştirebilmek gibi yetenekleri vardı. Erkek kadını kovdu, özerkliğini yok etti, bilgisini çaldı, güç ve otoritesiyle kadını sindirdi; erkek kadının ruhunda ve bedeninde, insanlar arasındaki kurulan özgür ilişkilerin alanını daraltarak bir standardizasyon ve köleliği şekillendirdi. Kadınların yaşamları bugüne kadar köleliğe mahkum edildi. Tarihin gelişimi boyunca bu durum sürdü; kadınların ezilmesi, renkler veya dinler farketmeksizin, yaşları, kültürleri ve sınırları aşan bir sorundur. Bu yüzden birlik ve eylem, bu muazzam düşmanla yüzleşmemizde, mücadelemizde muzaffer olabilmenin gerekli araçlarıdır.
Her kadın çifte baskı altındadır; kadın olduğu için ve taşıdığı diğer ‘tanımlardan’ dolayı. Siyah, işçi, şişman, hasta, yaşlı, mülteci, bekar anne, eşcinsel, dul kadın olmak gibi… Burjuva ve kapitalist toplum, üzerimizdeki baskıyı daha kapsamlı ve devamlı hale getirmek için herhangi bir tanım arar. Ben zulmün var olduğu andan itibaren direnişin de var olduğuna inananlardanım. Kesinlikle direnişin, kadınların bir özelliği olduğunu düşünüyorum. Ancak direniş; aktif, sürekli ve kararlı bir şekilde örgütlenmemişse yeterli değildir. Dünyada kocalarının, çocuklarının yaşamlarına tutsak edilmiş kadınlar olduğu sürece; kadınları insan olarak görmeyen, hayatlarına fiyat biçen, el koyan dinler olduğu sürece; yoksul kadınlarla dolu hapishaneler olduğu sürece; kadınlar emek sömürüsü ile durmadan köleleştirildiği sürece; bizi sadece erkeklere ve sisteme daha itaatkar kılmaya yarayan asla seçmeyeceğimiz ve sığmadığımız, burjuva kapitalist tıp eliyle korunan geleneksel kadınlık rollerini arzulamaya zorlandığımız sürece asla özgürlük hayalleri kuramayız.
İktidara karşı örgütlenen ve birlik olan kadınlar, her zaman var olmuştur, bazen görünür olmasalar da. Kapitalizm ve müttefiklerine karşı duran ve onları yok etmeye çalışanlar her zaman vardı. Bu özgürlük girişimlerinde kadınlar, bazen tüm yoldaşlarıyla, bazen de özerk yapılarla kendilerini örgütledi. Cinsiyetçilik yoldaşlarımız arasında da gün yüzüne çıkar. Bu nedenle karma olmayan özerk yapılar, kadınların özgün mücadele alanları; enternasyonal düzeyde, dünyanın her yerinde dayanışma, koordine ve eylemler geliştirmek ve oluşturmak için vazgeçilmez bir mücadele aracı haline gelmiştir. Chiapas, Meksika, Endonezya, Rusya, İspanya iç savaşı, Kürdistan, Paris Komünü örneklerinde, kadınlar kendi aralarında örgütlenmemiş olsalardı, direnişin tarihi farklı olurdu. Zapatistalar, CNT-FAI Milisleri, Rusya’nın anarşistleri, Filistin direnişindeki kadınlar, Meksika’daki yerliler ve Mapuçeler, PKK’li kadınların (Kürdistan İşçi Partisi) ve daha nice kadının gayrı resmi örgütlenmeleri sayesinde bugün için referanslarımızı buluyoruz ve silahlı mücadelenin önemi, kadınların bu yaşam denen savaştaki rolü hakkında konuşabiliyoruz. Mücadelemizin temel hedeflerinden birinin özgür ve onurlu bir yaşam olduğunu unutmadan.
Kendi kararlarımıza bulanmamışsa iyi bir hayat nedir ki? Tarihin her anında, en önemli değer, oluşan ve büyüyen öz savunmadır. Soyut bir kavram olarak değil; doğayı, coğrafyayı, kendimizi tanımlamanın gücü ve gelecek nesiller için bir geleceğin inşasını kapsayan, kolektif yaşamın bulmasının ve savunulmasının bir parçası olarak.
Silahlı Mücadele ve Öz Savunma
Devlete ve otoriteye karşı mücadelede, kuşaklar boyu baskı ve cezalandırmaların altında kadın; özgür, mutlu bir yaşamı savunmak için dev adımlar attı ve bugün için şunu söyleyebilirim ki örgütlülüğümüz ve mücadele kararlılığımız, özgürlük yolunda düşenlerle onurlanıyor. Biz yaşayanlar ve teslim olmayı reddedenler için umut oluyorlar. Kadının özgürlüğü toplumun özgürleşmesi demektir. Sağladığımız bu rol ile dünyanın herhangi bir yerinde günlük hayatı etkileriz; “seks objesi”, meta ve köle kültürünün yıkılması yalnızca kadınlar için değil, kapitalizme batırılmış toplum için de ileriye atılmış büyük bir adımdır.
Ve şimdi, özgürlük yolunda, makul ve gerekli bir adım olarak silahlanmaya ihtiyaç duyulan zamandır. Silahlanma derken, kendi alanımızın özelliklerine ve imkanlarına göre silahlanmaktan bahsediyorum. Bu mücadele ‘devlet sınırları’nın dışında yapılar inşa etmeyi amaçlıyor, bu yüzden enternasyonalist bir mücadele. Toplumsal savaşa hazırlanan tüm kadınlar; Kürdistan dağlarındaki kadınlar, özgür Rojava’da Kadın Savunma Birlikleri YPJ’ye katılanlar, çocukluktan barikat kurmayı ve inşa etmeyi öğrenen Mapuçeler, kasabalarını ve dağlarını savunmak için tüfek taşıyan Zapatistalar, “barışçıl” Avrupa devletlerine saldırmak için herhangi bir şehirde patlayıcı yapmayı öğrenenler, bankaları soymak ve kendilerini polis tacizlerine karşı savunmak için silah kullanmayı öğrenenler ve siperdaşlarına AK 47’nin nasıl kullanılacağını öğretenler… Savunmamız ve örgütlenme yollarımız kesinlikle erkeklerinkinden mantık ve etik olarak farklı. Temellerimiz ve ilkelerimiz, tarihimizden ve geleneğimizden gelir: Komünalite, özgür yaşam, yatay ilişkiler ağı, kadınların tümünün özgürleşeceğine olan sağlam ve güçlü inancımıza dayanır.
Bu nedenlerden dolayı, bizi karakterize eden özel bir şey varsa, dayanışma ve ortak düşmandır. Silahlı mücadeleleri destekleyenlerin ortak noktası, doğduğumuz andan itibaren geliştirdiğimiz güç ve cesaret, sonuçta aynı olan yaşam ve mücadele için kendi stratejimizi ve araçlarımızı oluşturabilmektir. Birilerinin koruyuculuğuna ya da babalıklarına ihtiyacımız yok; kendimizi özerk olarak örgütlüyoruz, bu yolları aynı amaçla görebiliyoruz.
Adımlarımızı anlayabilmek, kendimizle ve kararlarımızla başlar. Kalplerimize ve aklımıza bir değişim süreci eşlik etmiyorsa, silahlanmak asla bundan daha önemli olmayacak. Bu değişim süreci, bizlerin devrimci kadınlar olarak inşasını, kapitalizmin üzerimizdeki etkilerini anlamayı ve ataerkil, bireyci davranışları değiştirmemiz için kişiliklerimizin derinliklerine girmeyi amaçlar. Bilincinde olmalıyız ki en önemli mücadele kendi içimizde olmalıdır. Ve eylemlerimizle, bizi her zaman ileriye gitmeye iten ve sisteme ait tutumları diğer kadınlarla yeniden üretmememizi sağlayan değerlerimizi anlayabiliriz.
Bu bizim tarihimizdir; silahlı mücadele, meşrudur ve yolumuzun bir parçasıdır, çünkü ezen ve ezilenlerin gelişimi bu şekilde gerçekleşir. Dünyanın her yerinde diğer kadınların mücadelelerinin parçası olabileceğimiz ve katkıda bulunabileceğimiz enternasyonal dayanışma ve özsavunmaya güçlü bir inancımız var.
Kan dökülmeden tarih olmaz; saklanmak zorunda kalmak, hapis cezaları veya ölüm gibi ağır bedeller olmadan isyan olmaz. Sadece birimizi kaybetmek bile bizim için büyük bir bedel. Bu şekilde, tarihsel hafıza dünyadaki kadın hareketlerini etkiler ve bu hafıza her birimizin tarihinin vazgeçilmez bir parçasıdır.
Bu nedenle, özgürlük yolunda düşenlerin veya kapitalizmin hapishanelerinde kalmış ya da kalan kişilerin eylemlerinin hatırası, mevcut toplumsallığı ve totaliter sistemleri yanarken görme arzumuzu besleyen benzindir.
Etnik ve kültürel çeşitlilikte, ataerkilliğe karşı yerel mücadeleleri genişletmek ve onları küresel hale getirmek için uğraşıyoruz. Bu çeşitlilikten, hepimiz için özgür yaşamı ve onurumuzu savunan güçlü bir cephe doğdu. Mücadelelerinde onlara katılmak, ortak düşmanı yenmemiz için ortak adımlar adına onları anlamak, bize cesaret verir ve doğduğumuz yerlerden çok uzaklarda ölme korkusunu ortadan kaldırır. Doğduğumuz yerle sınırlı kalmak bizi özgürlüğe götürmez. Bizi özgürlüğe götüren şey, enternasyonal mücadeleyi anlamak, neresi olursa olsun her bir coğrafyanın özgürleşmeyi hak ettiğini içselleştirmektir. Kadınlar olarak, silahlı mücadeleyle kendimizi savunmayı tercih etmemiz, ulusal sınırları kabul etmediğimiz/istemediğimiz anlamına gelir. Ezilen halkların kendi kaderini tayin etmesi, kız kardeşlerimizle dayanışma içinde olduğumuz, ezilen kültürleri koruduğumuz her yerde toplumsal ayaklanma süreçlerinin bir parçasıyız. Kapitalist gelenekleri kabul etmeyen toplumların, kültürlerin, dillerin ve geleneklerin imhasına karşı, kadınlar halkın kurtuluş mücadelesinin önderliği olmuş, her zaman görünür olmasalar dahi bir parçası olmuştur. Kendini savunma kavramı her zaman halk sınıflarına, zulmün darbelerine cevap vermek zorunda kalanlara, ezilenlere aittir. Tarihin bize, yaşamımızın vazgeçilmez bir parçası olarak öz savunma misyonunu yüklemesinin nedeni budur. Başka bir yaşam tarzı bilmiyoruz; bu nedenle oportünistlerin, özsavunmanın, bizim içimizde sahip olduğu duygusal içeriğini ve anlamını devralmasına izin vermeyin.
Ve burası, kadınların; isyancı odakların örgütlediği halk ayaklanmasının bir parçası olarak sürece katılımı konusunda ölçütler koymak için son derece önem arz eder. Onlar birer öncü, kurtarıcı olarak hareket eder, yatay ve kolektif anlayışla kurulan özgürlük yoluna öncülük eder. Silahlı mücadele, başlı başına, özgür ve kolektif bir yaşamın inşası için başlangıçtır. Mücadelemiz içinde, gerilla taktiklerini canlandırmak ve örgütlemek, kendimizi yapılandırmak, ilerici bir şekilde birleşmek, milis taktiklerini benimsemek, kendi politik ve ideolojik metinlerimizi oluşturmak, mümkün olan bölgelerde eğitim grupları düzenlemek vs. enternasyonal mücadelede daha fazla adım atmak demektir. Farklı kısım ve bağlamlarda savunma kaleleri oluşturmak için, dayanışmayı ve analizlerin paylaşımını sağlayacak araçlara sahip olmak ve uzaktaki yoldaşlarla ortak taktikler geliştirmek gerek.
Kadınların özgürlük mücadelesi ya en önde bizimle olacak ya da hiç olmayacak. Aynı şekilde, tüm örgütlü kadın gruplarıyla güçlü bir örgütlülük ve beraberlik kurana kadar, özgür olmayı hak eden herkese ulaşamayacağız. Biz, enternasyonal bir kadın hareketi için savaşıyoruz; içimizdeki her bir kadın savaşçı, başka bir kadını özgürleştiriyor.
“Silahlı mücadele hazırlığı olmayan hiçbir parti kendisini devrimci olarak adlandıramaz. Bu, devrimci sürecin her adımında gericilerle en etkili şekilde yüzleşmenin yoludur. Bunun için herhangi bir ihmal, ancak kaçırılmış devrimci fırsatlara yol açabilir.”
(RAF. Red Army Fraction. Germany, 1972)
